راهنمای انتخاب میکسر به زبان ساده
میکسر دستگاهی الکترونیکی برای ترکیب و منظم کردن سیگنال های صوتی است که با اضافه کردن برخی امکانات از قبیل پردازش سیگنال و تنظیم کننده های
سطح (Level Adjustment) کامل می شود. در هنگام خرید میکسر معمولاً اولین مشخصات مورد تأکید هر دستگاه تعداد ورودی ها و خروجی ها و نوع آن ها می باشد. آموختن طرز استفاده از میکسر بدلیل وجود انواع کلیدهای چرخشی، کشویی و فشاری روی دستگاه، ممکن است یک کار دلهره آور برای شما باشد اما به یاد داشته باشید که هر کانال ورودی، دکمه های کنترلی مانند بقیه کانال ها دارد پس اگر شما کنترل یک کانال را یاد بگیرد کنترل بقیه را نیز آموخته اید. صرف نظر از تعداد کانال ها. در واقع هر سیگنال ورودی به میکسر یک کانال است. هر کانال یا مونو یا استریو بوسیله سوکت های RCA یا XLR یا۱/۴″ TRS به میکسر وصل می شوند.
حرکت اول برروی این سیگنال ها تنظیم تقویت یا تضعیف حساسیت آن با استفاده از کنترل های Gain است در مرحله بعد روی سیگنال ها پردازش و افکت گذاری های دلخواه انجام خواهد شد. این تنها مربوط به یک کانال است سپس هر کانال می تواند با دامنه تنظیم فرکانس از جمله مقدار باس Bass یا میانه Mid یا تریبل Treble کنترل شود. ردیفی از دکمه های کشویی در میکسر به نام فیدرهای (Faders) کنترل صدا وجود دارد هر فیدر به شما اجازه می دهد تا کنترل حجم یک کانال یا نیمی از آن (در صورتی که کانال استریو باشد) را در هر زمان بدست داشته باشید و خواهید توانست حجم هر کانال را برای ترکیب مطلوب با بقیه کانال ها کنترل و تنظیم کنید. هنگامی که سطح هر یک از میکروفن یا سازها تعیین می شوند سیگنال ها باهم ترکیب شده و برای ایجاد ترکیب اصلی فرستاده می شوند تعدادی ورودی که بصورت یک مجموعه در داخل میکسر هدایت می شوند را باس (BUS) می خوانند. بدین ترتیب شما می توانید صدای تمام خواننده ها یا سازها را در یک گروه کنترل داشته باشید. وجود دو باس در میکسر امکان کنترل ارسال سیگنال به راست و چپ را برای ساخت خروجی استریو (Stereo) به ما می دهند. تنظیم سطح ترکیب نهایی این مجموعه سیگنال به طور معمول می تواند توسط یک یا دو ناظر کنترل اصلی انجام شوند که بطور معمول در قسمت راست کنسول قرار دارند اکثر میکسر ها دارای خروجی یا خروجی هایی هستند که علاوه بر امکان ارسال ترکیب اصلی می توانیم ترکیب های مختلفی برای نظارت بصورت مانیتورینگ (Monitoring) داشته باشیم این امکانات را با نام Auxiliary یا AUX می خوانند. شکل زیر مسیر حرکت سیگنال و تغییرات اعمال شده بر روی آن توسط میکسر از لحظه ورود (سمت چپ) تا خروج (به سمت راست) را نمایش می دهد.
تفاوت میکسرهای آنالوگ و دیجیتال
میکسرهای دیجیتال دارای پردازشگرهای پیشرفته بصورت مدارات مجتمع می باشند. در حالی که در میکسرهای آنالوگ از مدارات الکتریکی ترانزیستوری استفاده شده است. یکی از مزایای میکسرهای دیجیتال توانایی ذخیره تنظیمات مختلف و فراخوانی آن بصورت مجدد می باشد. این امر بویژه برای اجرای تئاترها و کنسرت های بزرگ مفید خواهد بود، چرا که می توانید با برنامه قبلی و بر اساس سناریوها تنظیمات مورد نظرتان را به سرعت فراخوانی کنید. مطالب بیشتری در مورد انواع و معرفی این میکسر ها در مقالات بعدی وب سایت رکوردینگ ارائه خواهد شد. پاور میکسرها معمولاً میکسرهای آنالوگی هستند که به آن ها تقویت کننده اضافه شده آنها قابلیت حمل آسان و راه اندازی سریع را به شما می دهند. اگرچه معمولاً قدرت آن ها از پاور امپ های جداگانه کمتر خواهد بود. بنابراین اغلب برای برنامه های زنده در سالن های کوچک و کسانی که کمتر احتیاج به کنترل های حرفه ای و گسترده بر روی صدا را دارند استفاده می شوند.
چه تفاوتی بین ترکیب مانیتورینگ و اصلی وجود دارد؟ سیستم صدای اصلی MASTER، صدایی است که به مخاطبان ارائه می شود و معمولاً پس از انجام پردازش هایی روی سیگنال ها می تواند بصورت مونو یا استریو یا حتی ۳ کاناله و … ارائه شود. میکس یا ترکیب های مانیتور ترکیب هایی هستند که هر اجرا کننده ای (هر نوازنده یا خواننده گروه) به صورت مجزا نیاز به شنیدن آن دارد. پس برای هر کدام از نوازنده ها یا خواننده ها ترکیب هایی که برای اجرای بهتر و هماهنگ خود با گروه لازم دارند تا بشنوند توسط میکس مانیتوری بطور جداگانه ای ارائه می شوند.